Even niets doen, is dat nu echt zo erg?

In een wereld waarin de agenda van kinderen vaak voller is dan die van volwassenen, lijkt het bijna een standaard geworden. Op zaterdag of zondag trek je eropuit naar het voetbalveld, de hockeyclub of de gymzaal. Teamsport hoort erbij. Toch is dat bij ons thuis niet zo. Mijn kinderen zitten niet op een teamsport in het weekend en dat is een bewuste keuze.

Begrijp me niet verkeerd: ik ben absoluut vóór beweging, samenwerken en het ontwikkelen van doorzettingsvermogen. Sport heeft zóveel waarde. Maar ik geloof ook dat er meerdere manieren zijn om die kwaliteiten te ontwikkelen en dat het leven van kinderen niet elke minuut van de dag gevuld hoeft te zijn.

Ruimte om te ademen

Doordeweeks is het vaak al druk genoeg. Wanneer ik naar mijn eigen gezin kijk is er altijd wel iets te doen. School, huiswerk, kinderopvang, , speelafspraken en de dagen vliegen voorbij. Het weekend voelt voor ons als een waardevol rustpunt. Tijd om samen te zijn, om wat langer te blijven liggen en in onze pyjama rond te lopen en om de dag te beginnen zonder haast. Het geeft ruimte om te rest van de week te verwerken en even niets te moeten, alleen maar ademhalen.

Door geen wekelijkse verplichtingen te hebben in het weekend, creëren we ruimte. Ruimte voor spontane uitjes, voor wandelen in het bos, knutselen aan tafel, of gewoon een beetje lanterfanten. Geen haast, alles op het gemak en vooral kijken wat de dag zal brengen, alles is mogelijk.

Geen prestatiedruk, wel plezier

Sommige kinderen bloeien op binnen teamsport, maar zeker niet iedereen. En dat is oké, dat maakt ons allemaal uniek. Ik kijk naar de interesses van mijn kinderen: wat past bij hun karakter, waar worden ze blij van? Beweging zit niet alleen in een balletje trappen op het veld of dribbelend naar de basket toe. 

Beweging vinden wij op een andere manier. Door te dansen in de woonkamer, fietsen naar de speeltuin of klimmen in bomen. Zonder wedstrijd, zonder druk, maar met minstens zoveel plezier. Daarmee zeg ik niet dat een teamsport geen goed idee is, maar wil ik wel het advies meegegeven om goed te blijven kijken wat je kind nodig heeft en wat het kind zelf aangeeft.

Het weekend is van ons

Ik zeg wel eens gekscherend hier thuis 'het weekend hoeft niet te voelen als een mini werkweek' en terwijl dit binnen ons gezin grappig bedoelt is en ook zo opgevat wordt, ben ik mij bewust van dat er gezinnen zijn die ook de twee dagen in het weekend een volle planning hebben. Hierin is geen goed of fout en vertrouw ik erop dat je keuzes maakt die passen bij het gezin en de kinderen. 

Wij zien het weekend een kans om te vertragen. Om tijd te maken voor elkaar. En soms is dat een museumbezoek of een uitstapje waar de kinderen om vragen, maar vaak is het gewoon thuis zijn. Niets hoeven. Een spelletje doen, koekjes bakken of een film kijken.

En later dan?

Soms krijg ik de vraag: “Maar wat als ze later een achterstand hebben?” Het eerste wat ik mij dan afvraag is een achterstand waarin? Sociaal-emotioneel? Samenwerken? Contact met leeftijdsgenoten?

Eerlijk? Daar ben ik niet bang voor. Kinderen ontwikkelen zich niet lineair, en ieder kind heeft zijn eigen tempo. Willen ze op een later moment wel graag bij een club? Dan kan ik dat alleen maar aanmoedigen.

Maar dan is het hun eigen keuze, vanuit intrinsieke motivatie niet omdat het ‘zo hoort’ en iedereen het doet op die manier 😉

Gemakzucht of toch niet?

De keuze om niet elk weekend naar het sportveld te rennen, is geen keuze uit gemak. Het is een keuze uit liefde. Voor rust, voor balans, voor het luisteren naar de behoeften van mijn kinderen en die van ons gezin.

En dat wil ik ook andere ouders meegeven: het hoeft niet allemaal. Je hoeft niet elk uur te vullen. Het is oké om ruimte te laten. Ruimte zorgt voor verbinding, rust en ontspanning. Probeer het eens! ❤️ zodat jullie zelf kunnen ervaren hoe dit is. Vind je het niets? Lekker terug naar het oude. Merk je dat je het prettig vind? Kies er dan vaker wat bewuster voor (en nee daarvoor hoef je niet meteen alles te laten of op te zeggen). Doe wat goed voelt, voor jullie. 

Hoe gaat jullie hier thuis mee om?